Σκέψεις και απόψεις για την πανάρχαια γιορτή των τελευταίων ημερών του Δεκέμβρη.







Ας μεταφερθούμε νοερά στην αρχαία Αίγυπτο και στο απόγευμα της 23ης Δεκεμβρίου, πέντε χιλιάδες χρόνια πριν. Δύο αστρονόμοι της εποχής κοιτούν με προσοχή τoν ορίζοντα, στραμμένοι προς τη Δύση, προσπαθώντας να καταγράψουν στους παπύρους τους υπολογισμούς τους. Kαι φέτος, παρατηρούν ότι από την προηγούμενη ημέρα η καθοδική πορεία του Ήλιου στο ουράνιο στερέωμα έχει διακοπεί προσωρινά. Ο «Ζωοδότης» βρίσκεται εμφανώς στο κατώτερο σημείο του ουρανού, όμως για δεύτερο συνεχόμενο εικοσιτετράωρο μοιάζει να διατηρεί την ίδια ακριβώς θέση κατά τη δύση του.
Τις μετρήσεις τους βοηθά ο αστερισμός του «Νότιου Σταυρού» που βρίσκεται εκείνες τις μέρες κοντά. Σύμφωνα με τους υπολογισμούς των αρχείων τους, ο Ήλιος θα πρέπει να παραμείνει στη θέση του και την επόμενη ημέρα. Όμως αμέσως μετά θα ξεκινήσει και πάλι η ανοδική του πορεία, ζεσταίνοντας περισσότερο την μάνα Γη, φωτίζοντας περισσότερο τις ψυχές των ανθρώπων. Στην Αίγυπτο ο Ήλιος ταυτιζόταν ουσιαστικά με τον Ώρο.
Ο Ώρος αποτελεί μια ενδιαφέρουσα περίπτωση Θεού. Σύμφωνα με την αιγυπτιακή παράδοση γεννήθηκε στις 25 Δεκεμβρίου από την παρθένα Θεά Ίσιδα. Στα δώδεκά του θεωρούταν σοφός δάσκαλος, ενώ στην ηλικία των τριάντα ετών βαφτίστηκε από τον Θεό Άνουβι ξεκινώντας εν συνεχεία τα θαύματα, έχοντας πάντα για συντροφιά τους δώδεκα μαθητές του. Τον Ώρο τον προσφωνούσαν εκείνη την εποχή με αρκετές φράσεις όπως «Υιό του Θεού», «Καλό Ποιμένα», «η Αλήθεια», «Αμνό του Θεού» κ.α. Αφού προδόθηκε από τον Τυφώνα σταυρώθηκε. Αν και για τρεις ημέρες θεωρούταν νεκρός, ξαφνικά αναστήθηκε σκορπίζοντας το πνευματικό φως στους πιστούς του.
Όμως η μυθολογική παράδοση για τον Ώρο δεν ήταν άγνωστη στις υπόλοιπες αρχαίες παραδόσεις του πλανήτη. Ο Άττις από την Φρυγία, ο Διόνυσος, ο Άδωνις και ο Ζάλμοξις από την Ελλάδα, ο Μίθρας από την Περσία, ο Κρίσνα από την Ινδία, ο Θωρ για τους βόρειους λαούς και τόσοι ακόμα, αποτελούν θεότητες οι ιστορίες των οποίων εμπεριέχουν τα περισσότερα –αν όχι όλα- από τα στοιχεία του μύθου του Ώρου.
Ας επιστρέψουμε όμως πίσω στην Αίγυπτο και στη νύχτα της 24ης προς 25ης Δεκεμβρίου. Λίγο πριν ξημερώσει, κάποιοι ψαράδες που ξαγρύπνησαν δουλεύοντας στον Νείλο, σηκώνουν το κεφάλι τους ψηλά στον ουρανό. Σήμερα παρατηρούν ότι ο Σείριος, το ιερό και λαμπρό τους αστέρι στην Ανατολή, έχει σχεδόν ευθυγραμμιστεί με τα τρία λαμπρότερα άστρα στη ζώνη του Ωρίωνα. «Κοίταξέ τα πως ακολουθούν τον Σείριό μας!», αναφωνεί ένας από αυτούς. «Πηγαίνουν στη σειρά, σαν τους νομάδες της Ερήμου», λέει συγκαταβατικά ένας άλλος. «Πρόκειται μάλλον για τα αστέρια που αποκαλούν τρεις βασιλιάδες», δηλώνει με μπάσα φωνή και ακόμη μεγαλύτερη σιγουριά ένας τρίτος, συνεχίζοντας: «Το άκουσα που το συζητούσαν στην αγορά χθες κάποιοι ιερείς του Ώρου». Λίγα λεπτά αργότερα τα τέσσερα αστέρια έχουν ευθυγραμμιστεί πλήρως.
Αυτό το ιδιότυπο «αστρικό βέλος» μοιάζει σαν να στοχεύει ακόμα ανατολικότερα, εκεί που ο ορίζοντας αρχίζει δειλά δειλά να εκπέμπει το πρώτο του φως. «Ώρα να τα μαζεύουμε παιδιά. Ο Ήλιος-Ώρος μας αναγεννάται και είναι έτοιμος να νικήσει και πάλι τα σκοτάδια του Σεθ». Ακόμα μια αέναη μάχη φωτός-σκότους (καλού και κακού) είχε μόλις ολοκληρωθεί. Ίσως με έναν περισσότερο φαντασμαγορικό τρόπο αυτή τη φορά…
Εύχομαι καλές γιορτές και περισσότερο Φως σε όλους τους αναγνώστες των Φαινομένων.


Σημείωση: Το κείμενο δημοσιεύτηκε στη στήλη του Μηνά Παπαγεωργίου (meta-journalist), "Δούρειος Ίππος", του περιοδικού "Φαινόμενα" (τ.13, 23/12/2010)