Σκέψεις με αφορμή τις επερχόμενες βουλευτικές εκλογές...








Νομίζω ότι δεν έχει και τόσο πολύ σημασία ποιος θα είναι ο νικητής της εκλογικής αναμέτρησης της 4ης Οκτωβρίου. Το αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα αναμένεται καυτό σε ότι αφορά τόσο την κοινωνική όσο και την εξωτερική πολιτική της χώρας μας. Γι' αυτό και δεν είναι λίγοι αυτοί που θεωρούν πως οδηγηθήκαμε έτσι ξαφνικά στις κάλπες βάση σχεδιασμού. Όπως επίσης βάση σχεδιασμού (δίχως μάλιστα να υπολογίζεται ο ρόλος του υποτιθέμενου συμβόλου της "δημοκρατίας" μας- του προέδρου της ελληνικής δημοκρατίας) θα οδηγούμασταν στις κάλπες και τον προσεχή Μάρτιο του 2010 εάν δεν διενεργούνταν οι εκλογές αυτό το Φθινόπωρο...
Τα παραπάνω καταδεικνύουν με τον καλύτερο τρόπο τη σήψη του σύγχρονου συστήματος της αντιπροσωπευτικής "δημοκρατίας" στη χώρα μας. Μιας δημοκρατίας που έχει καταστεί φανερό εδώ και αρκετό καιρό πως έχει απαξιωθεί από μια μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών. Απαξίωση του συστήματος, απαξίωση των πολιτικών, απαξίωση δυστυχώς και της ίδιας της πολιτικής.
Παρ' όλα αυτά η κατάσταση που περιέγραψα στην προηγούμενη παράγραφο, μαρτυρά την απαξίωση της πολιτικής ακόμα και από τους ίδιους τους πολιτικούς. Ώρες ώρες θαρρείς πως αυτοί οι άνθρωποι δεν ενδιαφέρονται για τίποτε άλλο, παρά μόνον για την παραμονή ή τον ερχομό τους στην εξουσία. Ο ξύλινος και κενός λόγος που αναπτύσσουν στα τηλεοπτικά πάνελ μόνο γέλιο και ειρωνικά σχόλια μπορεί να προκαλέσει και πραγματικά αναρωτιέμαι πόσοι νέοι άνθρωποι μπορούν να πειστούν στις μέρες τους μέσα από αυτές τις στημένες κόντρες. Και όχι, δεν αναφέρομαι στα διαχρονικά κομματόσκυλα, με τα ψεύτικα χαμόγελα, που τους ακολουθούν σε κάθε "μπαλκονάτη" κομματική συγκέντρωση κραυγάζοντας συνθήματα οπαδικού τύπου και περιμένοντας λίγο καιρό αργότερα κάποια θεσούλα στο δημόσιο ή κάποιο άλλου είδος ρουσφέτι... Αναφέρομαι σε όλους τους υπόλοιπους, που απλά θέλουν να ακούσουν το κάτι παραπάνω, αγωνιούν για το μέλλον τους και το μέλλον των παιδιών τους...
Στους υπόλοιπους, που εκτός από τους δύο μεγάλους, έχουν βαρεθεί και τον κυριολεκτικά απολιθωμένο λόγο των νοσταλγών του Στάλιν, έχουν απογοητευτεί από τα εγκληματικά λάθη της ριζοσπατικής αριστεράς τα τελευταία χρόνια, γνωρίζουν την υποκρισία και τις τακτικές της ακροδεξίας στη χώρα μας, έχουν ήδη πάρει μυρωδιά ένα επικίνδυνο και αντεθνικό πρόσωπο του φαινομενικά ακίνδυνου οικολογικού κινήματος...
Αυτή τη φορά η αποχή προβλέπεται να κινηθεί σε πολύ χαμηλότερα επίπεδα σε σχέση με τις Ευρωεκλογές λίγους μήνες πριν. Όμως αυτό που φαίνεται να παρατηρείται είναι ένας ώριμος προβληματισμός, κυρίως στο χώρο της νεολαίας, που αναζητά πλεόν διεξόδους μακρία και πέρα από κόμματα... Και πραγματικά αναρωτιέμαι για το εαν οράματα και κοινωνικές δομές σαν το "Δημοκρατία στην Πράξη" του αμεσοδημοκράτη φίλου μου, Γιώργου Κόκκα, μπορούν να καταστούν στο μέλλον πετυχημένα δημοκρατικά αντι-συστήματα που θα αλλάξουν για τα καλά τα δεδομένα.

Μηνάς Παπαγεωργίου (29/9/09)