Πολλοί είναι αυτοί που υποστηρίζουν πως όταν ονοματίζουμε κάτι το καθιστούμε και υπαρκτό.


Πλήρης τίτλος: Η Άμεση Δημοκρατία και η Δύναμη των Λέξεων


Πολλοί είναι αυτοί που υποστηρίζουν πως όταν ονοματίζουμε κάτι το καθιστούμε και υπαρκτό. Tο προηγούμενο έχει ίσως να κάνει περισσότερο με τον ανθρώπινο ψυχισμό και με την ασφάλεια που νιώθουμε ως είδος, όταν προσπαθούμε να εκφράσουμε κάτι μέσω της γλώσσας μας. Αν όμως εξετάσουμε τα πράγματα ακόμα βαθύτερα και στοχαστούμε πάνω στο ζήτημα της γέννησης και εξωτερίκευσης των σκέψεων και των ιδεών, καταλήγουμε στο συμπέρασμα πως μια ιδέα, ένας στόχος, μια σκέψη, παύουν να είναι κτήμα μας από τη στιγμή που τα εκφράζουμε ως άτομα ή ως ομάδες ατόμων προς τα έξω.
Όλα τα παραπάνω τα επεξεργάζομαι τις τελευταίες εβδομάδες, καθώς παρατηρώ πως ο όρος "Άμεση Δημοκρατία" χρησιμοποιείται με καταιγιστικό -τολμώ να πω- ρυθμό μέσα στους κόλπους της πολιτικής ζωής της χώρας μας. Ολοένα και περισσότεροι ζητούν πλέον αμεσότερη Δημοκρατία. Από την άκρα αριστερά και τον χώρο των αντιεξουσιαστών, μέχρι το χώρο της δεξιάς (βλ. δηλώσεις Σιούφα τη βραδιά της εκλογής του νέου προέδρου της Ν.Δ) αλλά και της ακροδεξιάς. Αυτό που δεν μας έχουν εξηγήσει ακόμα όλοι αυτοί βέβαια, είναι το πως αντιλαμβάνονται την Άμεση Δημοκρατία. Κάτι μου λέει πως στο ερώτημα αυτό θα λαμβάναμε πολλές διαφορετικές απαντήσεις. Κι όλα αυτά, ενώ πριν μερικά χρόνια η φράση αυτή θα έμοιαζε παντελώς άγνωστη και αόριστη στους περισσότερους Έλληνες.
Φυσικά δεν προτίθεμαι να υποστηρίζω πως ο όρος "Άμεση Δημοκρατία" αποτέλεσε ή αποτελεί ιδιοκτησία κάποιου. Σαφέστατα όμως υπήρξαν και υπάρχουν μέχρι και σήμερα, άτομα ή και ομάδες ατόμων, που θυσίασαν πολλά τα προηγούμενα χρόνια έτσι ώστε να μπολιαστεί η ελληνική κοινωνία με αμεσοδημοκρατικές αντιλήψεις και εφαρμογές. Για παράδειγμα είναι καταγεγραμμένες οι δράσεις της Μ.Κ.Ο "Βήμα για Δημοκρατία Πολιτών" και του συντονιστή της Γ. Κόκκα, το αμεσοδημοκρατικό "πείραμα" του Μ. Γλέζου στην Απείρανθο της Νάξου, το έργο του καθηγητή Τ. Φωτόπουλου για την Περιεκτική Δημοκρατία, τα βιβλία του καθηγητή Γ. Οικονόμου κ.α.
Όμως όπως είπαμε και παραπάνω, όταν παλεύεις για έναν σκοπό, όταν εκφράζεις έναν δημόσιο λόγο, ένα όραμα, οι ιδέες αυτές παύουν να είναι δικές σου. Γίνονται κτήμα των αποδεκτών της πληροφορίας και είτε συνεχίζουν την εξελικτική τους πορεία μέσα στο χώρο και στο χρόνο, είτε διαστρεβλώνονται και χάνουν το νόημα και την αξία τους, συμπιεζόμενες μέσα στα κοντόφθαλμα -συνήθως- μέτρα και σταθμά των κάθε λογής εκμεταλλευτών.
Και αυτή ακριβώς είναι πλέον η μεγάλη πρόκληση για τους αμεσοδημοκράτες αυτής της χώρας: Καλούνται ξαφνικά να προστατέψουν την αξία και τη "δόνηση" της ίδιας της λέξης και φράσης που έχουν επιλέξει να τους προσδιορίζει ιδεολογικοπολιτικά. Πρόκληση, βάρος και ευθύνη μαζί...



Μηνάς Παπαγεωργίου (7/12/09)