Σκέψεις και απόψεις για τους νέους συγγραφείς της εναλλακτικής αναζήτησης...




13 περίπου χρόνια πριν ( και σε ηλικία 13 ετών), έπεφτε εντελώς τυχαία στα χέρια μου ένα βιβλίο του Έριχ Φον Νταίνικεν με τίτλο «Η Δευτέρα Παρουσία έχει ήδη αρχίσει». Η ημέρα εκείνη έμελλε να αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο αντιμετώπιζα μέχρι εκείνη τη στιγμή τον κόσμο (έστω και αν τα περισσότερα από αυτά που υποστήριζε ο κατά τα άλλα συμπαθής Ελβετός συγγραφέας έχουν σήμερα καταρριφθεί μέσα μου), αλλά και να με εισάγει –με αρκετή καθυστέρηση η αλήθεια, σε σχέση με τα υπόλοιπα παιδιά της τάξης μου- στο μαγικό κόσμο των βιβλίων…
Από εκείνη την ημέρα δε σταμάτησα να διαβάζω βιβλία. Βιβλία κάθε είδους, για ένα ευρύ φάσμα θεματολογίας, βιβλία που εν τέλει διαμόρφωσαν και έχτισαν το χαρακτήρα και τις αντιλήψεις μου μέσα στον χρόνο. Την ίδια περίοδο, και άλλοι συνομήλικοί μου ή τέλος πάντων έφηβοι της ίδιας πάνω κάτω ηλικίας, ξεκινούσαν το γλυκό τους ταξίδι στον σαγηνευτικό κόσμο των ιδεών, διαβάζοντας κείμενα από Ιούλιο Βερν, Φ. Ντικ, Σενέκα, Πόε, Λάβκραφτ, Φορτ, Πλάτωνα και άλλα τέρατα της νόησης.
Λίγο αργότερα και ανάλογα με τις ιδεολογικές πεποιθήσεις του καθενός, ήρθε και η πρώτη επαφή με τα ελληνικά έντυπα του χώρου της εναλλακτικής αναζήτησης… Ζώντας και μεγαλώνοντας (αλλά και σπουδάζοντας αργότερα) σε ακριτικό νησί, θυμάμαι νοσταλγικά τα συναισθήματα καρτερικότητας και αγωνίας που με πλημμύριζαν, πηγαίνοντας στο κέντρο τύπου της πόλης και ρωτώντας επί μία, δύο ή και τέσσερις συνεχόμενες ημέρες αν επιτέλους είχε καταφτάσει το «Τρίτο Μάτι», το «Strange», το «Άβατον», ο «Δαυλός», το «Ιχώρ», οι «Ανιχνεύσεις» ή το «Ανεξήγητο». Φαντάζομαι ανάλογα συναισθήματα πρέπει να ένιωθαν και όλοι εκείνοι οι έφηβοι που ανέφερα παραπάνω…
Με την ίδια καρτερικότητα περίμενα στην ταχυδρομική θυρίδα και τα βιβλία που συνέχιζα να διαβάζω από σύγχρονους πλέον Έλληνες και ξένους συγγραφείς, ερευνητές και ανθρώπους των ιδεών, βιβλία που είτε μου άνοιγαν νέους ορίζοντες σκέψης, είτε μου προσέφεραν νέες πληροφορίες για θεματικές ενότητες που μου είχαν κινήσει το ενδιαφέρον. Τις περιόδους που επισκεπτόμουν την Αθήνα το book hunting σε παλαιοβιβλιοπωλεία ήταν μια από τις αγαπημένες μου ενασχολήσεις. Αρκετές ώρες έρευνας και ψαξίματος σε σκονισμένα ράφια για την εύρεση μιας ξεχασμένης, παραπεταμένης μελέτης που συνέγραψε κάποιος γνωστός, λιγότερο γνωστός ή και παντελώς άγνωστος άνθρωπος μερικές δεκαετίες ή και εκατονταετίες πριν! Στον ίδιο χώρο έβλεπα πάντα μερικούς από εκείνους τους πρώην εφήβους που είχαν ξεκινήσει λίγα χρόνια πριν το ίδιο με εμένα ταξίδι…
Ε, λοιπόν με μια χούφτα από εκείνους τους εφήβους είχα την τύχη και την τιμή να γνωριστώ μέσα από ένα νέο τεχνολογικό εργαλείο που μπήκε στις ζωές μας κάπου στα τέλη των 90’s: Το διαδίκτυο. Οι νέοι που συνθέτουν την Ελληνική Κοινότητα του Μεταφυσικού (με τις δέκα ιστοσελίδες στις μέρες μας), συνεχίζουν να προσφέρουν στους Έλληνες, και όχι μόνο, χρήστες, ότι ακριβώς ξεκίνησε να προσφέρει ανιδιοτελώς πριν από 8,5 περίπου χρόνια η πρώτη ομάδα Gateway: Συνεχή ροή πληροφοριών, ειδήσεων, συγγραφή μελετών και έκφραση γνώμης για τα τεκταινόμενα που συμβαίνουν στον κόσμο. Και άλλοι όμως νέοι θέλησαν να εξωτερικεύσουν τις ιδέες και τις έρευνές τους, με το διαδίκτυο να αποτελεί μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να το επιτύχουν. Άλλες προσπάθειες ήταν βραχύβιες και άλλες κράτησαν και αυτές στο πέρασμα του χρόνου. Αξίζει τέλος να αναφέρουμε πως και στην προ διαδικτύου εποχή υπήρξαν νέοι που θέλησαν να κάνουν τις απόψεις τους γνωστές σε ακόμα μεγαλύτερο κοινό, όπως για παράδειγμα η «Κοσμική Πυξίδα» (για περισσότερα δες στο http://www.metafysiko.gr/?p=1606 ), που μάλιστα στα μέσα της δεκαετίας του 90’ κυκλοφόρησε στα περίπτερα και το περιοδικάκι Terra Incognita.
Όμως όλοι οι νέοι της κάθε εποχής κάποτε μεγαλώνουν. Και σε κάθε γενιά, μερικοί από αυτούς τους εφήβους και νέους που αναφέρω συνεχώς σε κάθε παράγραφο αυτού του κειμένου, επιλέγουν –πέρα από το διάβασμα- να αφήσουν τα «αποτυπώματά» τους και πάνω στο χαρτί, όπως έκαναν άλλοι νέοι πριν από αυτούς για να τους διαβάσουν οι επόμενοι, όπως έκαναν άλλοι νέοι πριν από αυτούς κ.ο.κ. Με αυτόν τον τρόπο και από το 1455, ο κόσμος των βιβλίων και των εντύπων αποτυπώνει τις σκέψεις και τις ιδέες των ανθρώπων. Και το μοντέλο αυτό αναμένεται να συνεχίσει να λειτουργεί μέχρι και τη δύση τη ανθρώπινης ιστορίας, ανεξαρτήτως των τεχνολογικών αλμάτων του είδους μας.
Τα τελευταία χρόνια η Ελληνική Κοινότητα του Μεταφυσικού αποδεικνύει και στην πράξη πως αποτελεί ένα φυτώριο εκκολαπτόμενων συγγραφέων στον ελληνικό χώρο της εναλλακτικής αναζήτησης. Μέλη της απέδειξαν πως έχουν την ικανότητα να αρθρογραφήσουν με επιτυχία σε περιοδικά του χώρου και να γνωστοποιήσουν σε ακόμα μεγαλύτερο κοινό τις ιδέες, τις απόψεις και τις μελέτες τους. Τα τελευταία μάλιστα χρόνια έχουν προχωρήσει και στην έκδοση των πρώτων τους βιβλίων, ένα συναίσθημα που μόνο όποιος το έχει βιώσει καταλαβαίνει τι ακριβώς εννοώ. Φυσικά όλα αυτά δεν επηρέασαν σε τίποτα τα όσα γίνονται στους κόλπους της διαδικτυακής Κοινότητας του Μεταφυσικού, αντιθέτως μάλιστα ο πήχης ανεβαίνει συνεχώς όσο περνά ο καιρός. Παράλληλα, παρατηρούμε πως και άλλοι νεαροί αρθρογράφοι αρχίζουν σιγά σιγά να κατακλύζουν τα έντυπα περιοδικά πνευματικής αναζήτησης, αλλάζοντας με αργό ρυθμό, αλλά και με χαρακτηριστικό τρόπο το προφίλ τους. Περισσότερα όμως για αυτό το πολύ ενδιαφέρον θέμα σε ένα άρθρο επικαιρότητας που ετοιμάζεται αυτές τις μέρες για την κεντρική του metafysiko.gr.

Οι σκόρπιες αυτές σκέψεις που έκανα παραπάνω αφιερώνονται σε δύο είδη ανθρώπων.

Αφ’ ενός σε όλους εκείνους τους εφήβους που διαβάζοντας όλα εκείνα τα ταξιδιάρικα κλασσικά βιβλία, ένιωσαν κάποια στιγμή την ανάγκη -και κατάφεραν λίγα χρόνια αργότερα- να δημοσιεύσουν τις σκέψεις τους σε κάποιο έντυπο ή σε κάποιο βιβλίο. Σκέψεις που διάβασε κάποιος άλλος έφηβος συνεχίζοντας τον αέναο αυτό κύκλο πνευματικής παραγωγικότητας μέσω του μαγικού κόσμου των βιβλίων…

Και αφ’ εταίρου σε μια χούφτα από ανόητους των ημερών μας, που ώντας τυφλωμένοι από τη ζήλια λόγω της -όποιας- επιτυχίας του διπλανού τους, παραδεχόμενοι ενδόμυχα την ανικανότητά τους να συνθέσουν σωστά ακόμα και μια πρόταση, ακόμα και για αιτίες που αγγίζουν τα όρια της ψυχοπαθολογίας (!), προσπαθούν να δαιμονοποιήσουν το συγγραφικό και εκδοτικό έργο των νέων συγγραφέων, χρησιμοποιώντας το επιχείρημα του κέρδους από τις μελέτες τους. Ασχέτως αν η συγγραφική στην Ελλάδα μόνο κερδοφόρα ενασχόληση δεν μπορεί να θεωρηθεί... Ασχέτως αν μέχρι πριν 10 χρόνια τα βιβλία και τα περιοδικά ήταν η μοναδική πηγή πληροφόρησης μας για τα θέματα αυτά, άρα τους χρωστάμε πολλά… Ασχέτως αν το να καταφέρνεις να συντηρείσαι (έστω και μερικώς) από το χόμπυ σου, είναι από τις ομορφότερες καταστάσεις που μπορεί να βρεθεί κανείς στη άθλια καπιταλιστική κοινωνία που ζούμε…

Με τους συναδέλφους μου ταξιδεύουμε όλα αυτά τα χρόνια σε Ελλάδα και εξωτερικό, πραγματοποιώντας ταξίδια που επ’ ουδενί δεν θα μπορούσαμε να καλύψουμε οικονομικά, αν δεν υπήρχαν στη συνέχεια τα χρήματα που αποκόμιζαμε από τη συγγραφή μερικών άρθρων σε περιοδικά του χώρου. Τα ίδια άρθρα δημοσιεύουμε λίγο αργότερα στο διαδίκτυο, πραγματοποιώντας παράλληλα ραδιοφωνικές εκπομπές, κάνοντας παραγωγή freeshare τηλεοπτικών ντοκυμαντέρ κ.α. Ε, λοιπόν σε κανέναν από αυτούς τους λιγοστούς στερημένους (και συγχωρέστε με για την έκφραση) δεν θα απολογηθώ ούτε εγώ, ούτε οι συνεργάτες μου, ούτε κανένας από τους νέους και ελπιδοφόρους συγγραφείς του χώρου της πνευματικής αναζήτησης στη χώρα μας, που απλά πέτυχαν να διαβάζονται και από το «χαρτί»…


Μηνάς Παπαγεωργίου, 13 χρόνια μετά μετά την ηλικία των 13, 13/4/2010