Πως από το "Τσοβόλα δώστα όλα" φτάσαμε στο "ΔΝΤ πάρτα όλα".






Πλήρης τίτλος: Πως από το "Τσοβόλα δώστα όλα" φτάσαμε στο "ΔΝΤ πάρτα όλα".


Φαινομενικά το άρθρο αυτό θα έπρεπε να είχε γραφτεί και παρουσιαστεί στην καρδιά των γεγονότων, όταν ο πρωθυπουργός ανακοίνωνε την ένταξή μας στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, όταν λίγες ημέρες αργότερα ακολούθησε η αναγγελία των νέων μέτρων, όταν την προηγούμενη εβδομάδα πραγματοποιήθηκε η μεγαλείωδης πορεία στο κέντρο της Αθήνας (που σημαδεύτηκε όμως και από τον άδικο θάνατο τριών αθώων συμπολιτών μας).
Παρ' όλα αυτά προτίμησα να αφήσω τον χρόνο να κυλήσει, να σκεφτώ και να δω όλα αυτά τα γεγονότα σαν τα κομμάτια ενός παζλ. Το σημαντικότερο νομίζω συμπέρασμα που προκύπτει από την πρόσφατη μετεκλογική πορεία της χώρας και τις δραματικές εξελίξεις στο μέτωπο της οικονομίας, είναι πως ουδείς μπορεί να προβλέψει με σιγουριά το μέλλον. Και η κατάσταση αυτή είναι αρκετά πιθανό να εντείνεται λόγω της πέραν των ορίων ασυνέπειας των πολιτικών λόγων των κυβερνώντων (δείτε εδώ ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα - προσωπικά αναρωτήθηκα αν ο πρωθυπουργός μας έκανε πλάκα μερικούς μήνες πριν).
Το πολιτικό σύστημα της χώρας μας δείχνει πλέον να έχει ολοκληρωσει τον κύκλο του. Όχι, δεν χρειαζόταν η οικονομική κρίση για να μας το καταλάβουμε αυτό. Μια διαδρομή που ξεκινά από τη δεκαετία του 80', όταν και με τις κυβερνήσεις του Α. Παπανδρέου ζήσαμε την εποχή των παχέων αγελάδων με το περίφημο "Τσοβόλα δώστα όλα" (στον λαό) και τη διόγκωση του τομέα των δημοσίων υπαλλήλων, μέχρι και την προηγούμενη δεκαετία που σημαδεύτηκε από τα οικονομικά σκάνδαλα, τη διαφθροά και τη διαπλοκή που χαρακτήρισε τις κυβερνήσεις Σημίτη και Καραμανλή... Στο μεσοδιάστημα ζήσαμε ίσως ακόμα κωμικοτραγικότερες καταστάσεις διακυβέρνησης της χώρας σε όλα τα επίπεδα (οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής, εξωτερικών υποθέσεων, παραγωγής κτλ), γεγονός όμως είναι πως σήμερα αναζητούμε το νόημα του όρου Δημοκρατία και την έννοια της μεταπολίτευσης. Και αυτό από μόνο του λέει πολλά.

Για να εκλεγείς βουλευτής σημερα πρέπει να διαθέτεις ένα αξιοσέβαστο κεφάλαιο, πρέπει να έχεις κάποιον ή κάποιους επιχειρηματίες χρηματοδότες πίσω σου. Αυτοί θα χρηματοδοτήσουν την εκστρατεία σου (δίχως να υπολογίζουν τον συνδυασμό στον οποίον συμμετέχεις) και όταν εκλεγείς θα πρέπει να τους "ξεχρεώσεις" κάνοντάς τους τα θελήματα. Στη Βουλή πρέπει να συμπεριφέρεσαι σαν μαριονέτα, υπακούοντας στην "κομματική πειθαρχία", ακόμα και αν έχεις διαφορετική άποψη. Εαν την εκφράσεις ανοιχτά διαγράφεσαι από το κόμμα. Αν θέλεις να γίνεις "επαγγελματίας πολιτικός" (αναλαμβάνοντας με μαθηματική ακρίβεια κάποια στιγμή και υπουργείο), πρέπει να μπεις στο κύκλωμα των λεγόμενων "image makers", οι οποίοι και θα κληθούν να φροντίσουν για τη συχνή σου παρουσία στα τηλεοπτικά πάνελ. Με αυτόν τον τρόπο εξασφαλίζεις την αναγνωρισημότητά σου, άρα και τη σίγουρη εκλογή σου, ακόμα και αν οι τοποθετήσεις σου μπροστά από την κάμερα είναι κενού περιεχομένου. Πρέπει να έχεις ειδικούς συνεργάτες για μικρά και μεγάλα ρουσφέτια έτσι ώστε να εξασφαλίσεις σίγουρους ψήφους. Πρέπει να έχεις καλές σχέσεις με τους παπάδες και να μην συζητάς καν τα περί φορολόγησής τους.

Τα προηγούμενα αποτελούν ένα μικρό μόνο μέρος της κατάστασης που βιώνουμε εδώ και τρεις περίπου δεκαετίες σε αυτήν την χώρα. Πολλοί είναι οι αναλυτές που υποστηρίζουν ότι με την εμπλοκή του ΔΝΤ, θα αλλάξει οριστικά και ο πολιτικός χάρτης της Ελλάδας. Δεν μπορώ να φανταστώ εαν αυτός ο νέος χάρτης θα σχετίζεται με την πτώση του δικομματισμού ή με την εμφάνιση ενός νέου "πόλου" από πολιτικούς που δεν μπορούν να χαρακτηριστούν από τον λαό ως "καμμένα χαρτιά" (η μελέτη της περίπτωσης της Τουρκίας που βρέθηκε στην ίδια με εμάς κατάσταση προ δεκαετίας περίπου είναι πολύ ενδιαφέρουσα). Να σημειώσουμε εδώ (μιας και στο συγκεκριμένο blog υπάρχει σχετικό project στον τομέα των συνεντεύξεων), ότι το υπάρχον πολιτικό σύστημα αποδείχτηκε εν τέλει -όπως και αναμενόταν- ανίκανο να διαχειριστεί την υπόθεση "Άμεση Δημοκρατία" που διατυμπάνιζε τα τελευταία χρόνια. Για τα κόμματα του δικομματισμού νομίζω ότι είναι περιττό να μιλήσουμε, από τη στιγμή που η δημοκρατικότητα (με την κυριολεκτική σημασία της) μπορεί να αμφισβητηθεί ακόμα και στην εσωτερική τους λειτουργία. Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο ΛΑ.Ο.Σ από τη μεριά τους, θυμήθηκαν τα δημοψηφίσματα μόνο σε συγκεκριμένες περιπτώσεις (ο μεν για την προσφυγή στο ΔΝΤ, ο δε για το μεταναστευτικό), αποδεικνύοντας πως τα "αμεσοδημοκρατικά ιδεώδη" τους εξυπηρετούν καθαρά για λόγους εντυπώσεων.
Τελικά το μεγαλύτερο βάρος φαίνεται για ακόμα μια φορά να πέφτει τελικά στον λαό, ο οποίος καλείται να διαχειριστεί την κατάσταση ξεπερνώντας ένα έτσι κι αλλιώς αποτυχημένο πολιτικό σύστημα. Το πρόβλημα έγκειται στη ρήση ενός πολύ καλού φίλου που εκτιμώ, ότι δηλαδή "οι άνθρωποι κάθε εποχής κάνουν αυτά που τους έχουν βάλει στο κεφάλι τους". Ίσως αυτός να είναι και ο λόγος που δεν υπάρχει μέχρι στιγμής κάποια συγκροτημένη και δομημένη αντι-πρόταση σε όλα αυτά που έχουν δρομολογηθεί και είναι έτοιμα να διαβούν το κατώφλι της καθημερινότητάς μας...

Σημ. Τις τελευταίες ημέρες άκουσα και έναν από τους αυθεντικότερους πολιτικούς λόγους τα τελευταία χρόνια στο ελληνικό κοινοβούλιο. Πρόκειται για την ομιλία του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ κ. Γρηγόρη Ψαριανού με ημ/νία 6/5/2010. Αξίζει να την παρακολουθήσετε εδώ