Κάνοντας μια αυτοκριτική σε ημέρες εθνικής ανάτασης...






Δάνειες Λέξεις


Το κίνημα των «Los Indignados» (Οι Αγανακτισμένοι) ξεκίνησε τη δράση του στα κεντρικά σημεία των μεγάλων πόλεων της Ισπανίας από τις 15 Μαϊου. Η οργάνωσή του πραγματοποιήθηκε μέσα από ηλεκτρονικές υπηρεσίες κοινωνικής δικτύωσης, όπως το facebook και το twitter. Χιλιάδες νέοι συγκεντρώνονται κάθε βράδυ από εκείνη την ημέρα, διαμαρτυρόμενοι για την πολιτική λιτότητας του πρωθυπουργού Θαπατέρο, απαιτώντας παράλληλα περισσότερη δημοκρατία. Τα αμέσως επόμενα 24ωρα υπήρξαν τουλάχιστον τέσσερις αντίστοιχες προσπάθειες για διενέργεια παρόμοιων εκδηλώσεων από Έλληνες χρήστες του Διαδικτύου, όλες τους στα πλαίσια της αυτοοργάνωσης. Κατέληξαν όμως σε παταγώδη αποτυχία (κρίνοντας από την τελική ανταπόκριση) πριν καν περάσουν από το … ηλεκτρονικό στο φυσικό περιβάλλον, μιας και χαρακτηρίστηκαν αυτομάτως υποκινούμενες από την Ακροδεξιά, την Ακροαριστερά ή διάφορα «ύποπτα» συμφέροντα.

Το κείμενο αυτό γράφεται το πρωινό της 25ης Μαϊου, λίγες μόλις ώρες πριν από τις συγκεντρώσεις των «Αγανακτισμένων πολιτών» στις πλατείες των μεγαλύτερων πόλεων της χώρας μας. Ως εκ τούτου, δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω εάν αυτή τη φορά οι ανεξάρτητες εγχώριες αντιμνημονιακές εκδηλώσεις θα σημειώσουν επιτυχία, αν και κάτι μου λέει πως αυτή τη φορά η συμμετοχή θα ξεπεράσει κάθε προσδοκία… Κι αυτό γιατί σ'αυτό το «event» υπάρχει μια ειδοποιός διαφορά σε σχέση με τα προηγούμενα. Ο τίτλος του αποτελεί ουσιαστικά πιστή αντιγραφή των αντίστοιχων κινητοποιήσεων της Ισπανίας. Όλες οι προηγούμενες -αποτυχημένες- απόπειρες στην Ελλάδα δεν είχαν φροντίσει να συμπεριλάβουν τη λέξη «αγανακτισμένοι» στα καλέσματά τους. Το «Greek Los Indignados» είναι από μόνο του αρκετό για να καταστήσει επιτυχημένες τις αποψινές κινητοποιήσεις. Τα δείγματα της δυναμικής αυτού του ρεύματος είναι ήδη εμφανή εδώ και μερικές ώρες στο Διαδίκτυο. Για ποιον λόγο, όμως, συμβαίνουν όλα αυτά;

Στις 20 Οκτωβρίου του 1827 πραγματοποιήθηκε στα ανοικτά του Ναυαρίνου η κρισιμότερη μάχη της ελληνικής επανάστασης, αν και σε αυτήν οι Έλληνες δεν πολέμησαν ούτε λεπτό. Μια συμμαχική δύναμη Βρετανών, Ρώσων και Γάλλων κατάφερε ένα καίριο πλήγμα στον τουρκοαιγυπτιακό στόλο, καταδεικνύοντας με τον πλέον χαρακτηριστικό τρόπο τις προθέσεις των Μεγάλων Δυνάμεων. Η τύχη του νεοελληνικού κράτους είχε κριθεί οριστικά.

Όμως αυτή η … «δάνεια βοήθεια» από το εξωτερικό «φόρτωσε» τις επόμενες δεκαετίες με αρκετά δάνεια την πλάτη της Ελληνικής Πολιτείας. Χρέη τα οποία συνεχίζουν να μας ακολουθούν μέχρι και σήμερα. Μάλιστα ακούσαμε πρόσφατα τον πρωθυπουργό να κάνει λόγο για «δάνειες δυνάμεις» που βοηθούν την Ελλάδα σε αυτές τις δύσκολες στιγμές της οικονομικής κρίσης.

Ως φαίνεται, οι νεοέλληνες είμαστε καλά εκπαιδευμένοι στο να ζούμε βοηθούμενοι ή αντιγράφοντας από τους άλλους. Καταναλωτισμός, ιδεολογίες, κοινωνικές νόρμες και τόσα ακόμη, όλα τους πρέπει να σχετίζονται με κάτι άλλο. Έτσι φτάσαμε στο σημείο ακόμα και οι λέξεις που συνθέτουν το σύνθημα μιας διαδήλωσης να πρέπει να παραπέμπουν σε κάτι που ξεκίνησε από το εξωτερικό για να την καταστήσουν επιτυχημένη!

Το γεγονός αυτό έχει σαφέστατα τις βάσεις του στην έλλειψη παραγωγικότητας -σε όλα τα επίπεδα- που παρατηρείται σε αυτό τον τόπο, χρόνια τώρα. Η έλλειψη ουσιαστικής παιδείας, η αντίληψη και η ιδιοσυγκρασία της «ψωροκώσταινας», αλλά και οι πολιτικές αγκυλώσεις από το παρελθόν, εξακολουθούν να μας κρατούν δέσμιους μιας αρρωστημένης κατάστασης. Ο Έλληνας οφείλει αρχικά να αφυπνίσει την αρχαία ψυχή που κοιμάται μέσα του, διαφορετικά οποιασδήποτε μορφής αντίδραση θα καταστεί μεσομακροπρόθεσμα αποτυχημένη.

* Το κείμενο δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στη στήλη "Δούρειος Ίππος" του Μηνά Παπαγεωργίου (meta-journalist) στο εβδομαδιαίο περιοδικό "Φαινόμενα" του Ελεύθερου Τύπου (28/5/2011).