Ένας αναγκαστικά "επιθετικός" Δούρειος Ίππος!





Στη στροφή του δρόμου

Υπήρξε μια εποχή κατά την οποία ο ελληνικός χώρος της εναλλακτικής αναζήτησης «στηριζόταν» βιβλιογραφικά και αρθρογραφικά σε ευχάριστες θεωρίες για υποχθόνιους κατοικήσιμους κόσμους, που υποτίθεται ότι ένωναν την Ακρόπολη με τη σπηλιά του Νταβέλη, τους Δελφούς, τη Δήλο και άλλα θαυμαστά κτίσματα του αρχαίου κόσμου. Μια από τις άγνωστες πτυχές της κατάστασης αυτής αποτελεί το γεγονός ότι τα περισσότερα από τα κείμενα αυτά στηρίζονταν σε ένα μίγμα λογοτεχνικών, λαογραφικών και πολλές φορές φανταστικών στοιχείων, πριν πλασαριστούν στο κοινό ως μια καλογραμμένη "μυθιστορία".

Υπήρξε μια εποχή κατά την οποία ο Ελληνας αναγνώστης του εναλλακτικού περιοδικού Τύπου διάβαζε δήθεν αποκαλυπτικά άρθρα για άγνωστες αδελφότητες ή μυστικές υπερ-ομάδες που κινούν μέχρι και τις μέρες μας τα νήματα στο παγκόσμιο γίγνεσθαι. Τα άρθρα αυτά υπογράφονταν σε αρκετές περιπτώσεις από ανθρώπους που κανείς δεν είχε δει ή ακούσει, παρά μόνον από τις σελίδες των συγκεκριμένων εντύπων. Μια από τις άγνωστες πτυχές της κατάστασης αυτής ήταν ότι τα άρθρα γράφονταν από συντελεστές του ίδιου του περιοδικού και το περιεχόμενό τους δεν αποτελούσε παρά έναν αχταρμά μπαρουφολογίας με σκοπό τον εντυπωσιασμό και φυσικά το κέρδος. Σήμερα το κοινό, ως επί το πλείστον, γνωρίζει…

Υπήρξε μια εποχή κατά την οποία κάποιοι από τους «παράγοντες» του ελληνικού χώρου της εναλλακτικής αναζήτησης εξαπέλυαν δημόσια επιθέσεις εναντίον νεαρών αναζητητών που δραστηριοποιούνταν στο διαδίκτυο, κάνοντας λόγο για ανόητους φοιτητές και φασίζουσα νεολαία που δεν προσφέρει τίποτα το ουσιαστικό στον «χώρο» (οι εξελίξεις φυσικά τους διέψευσαν). Μια από τις άγνωστες πτυχές της κατάστασης αυτής είχε να κάνει με φτηνά εκδοτικά συμφέροντα και το ίδιο φτηνούς προσωπικούς μικροεγωισμούς που τους ώθησαν να προβούν σε αυτές τις φαινομενικά άστοχες -κρίνοντας από το αποτέλεσμα- πρακτικές.

Υπήρξε μια εποχή κατά την οποία κάποιοι προσπάθησαν να δημιουργήσουν στρατόπεδα στο χώρο της εναλλακτικής αναζήτησης στην Ελλάδα, επιχειρώντας να διαχωρίσουν τους «αυθεντικούς» -κατ’ αυτούς- από τους «μη αυθεντικούς» ερευνητές. Κι όλα αυτά με υποτιθέμενο απώτερο σκοπό το «ξεσκαρτάρισμα του χώρου». Κι όμως μια τέτοια κίνηση όχι μόνο δεν πέτυχε αλλά μετατράπηκε ουσιαστικά σε μπούμερανγκ, οδηγώντας σταδιακά αυτούς τους ανθρώπους στον απομονωτισμό και στην διάσπαση των ίδιων των μικροομάδων τους. Μια από τις άγνωστες πτυχές της κατάστασης αυτής σχετιζόταν για ακόμα μια φορά με εκδοτικά συμφέροντα, παιδιάστικες νοοτροπίες και μια αδιανόητη -για υποτιθέμενους ανθρώπους του πνεύματος- έκφραση ελιτισμού.

Με αφορμή το άρθρο για το ιστορικό της υπόθεσης «Ομάδα Εψιλον» που δημοσιεύτηκε σε προηγούμενο τεύχος των «Φαινομένων», κάποιοι από αυτούς τους ανθρώπους χαρακτήρισαν στο διαδίκτυο το κείμενο ανιστόρητο ( δίχως επιχειρήματα), κατευθυνόμενο (από ποιους;), γραφικό (παρακαλώ;) και άλλα παρόμοια, την ίδια στιγμή που η απλή παρατήρηση της ιστορίας και της επικαιρότητας μοιάζει από μόνη της ικανή να ανατρέψει μονομιάς όλα αυτά τα «υπέροχα» που γράφονταν –και συνεχίζουν να γράφονται- όλα αυτά τα χρόνια . Είναι τουλάχιστον αστείο όλοι αυτοί που προήγαγαν σε «επιστήμη» την γραφικότητα και την παραμυθολογία, που εκμεταλλεύτηκαν ζώντες και νεκρούς, παίρνοντας τελικά την ανάλογη απάντηση από το αναγνωστικό κοινό, να προβαίνουν σήμερα σε τέτοιου είδους πρακτικές. Από τη μεριά μας, ευρισκόμενοι στη στροφή του δρόμου, χαμογελάμε και συνεχίζουμε…

* Το κείμενο δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στη στήλη του Μηνά Παπαγεωργίου/meta-journalist, "Δούρειος Ίππος", στο περιοδικό "Φαινόμενα" του Ελεύθερου Τύπου (τ. 38, 16/7/2011).