Τίτλος κειμένου: Στην καρδιά του προβλήματος

Στις αρχές της δεκαετίας του ‘80 ένα παιδί γεννιέται και μεγαλώνει σε μια χώρα της νοτιοανατολικής Ευρώπης που ονομάζεται Ελλάδα. Σε ηλικία 5 ετών οι γονείς του του διαβάζουν πριν κοιμηθεί ιστορίες από τα κατορθώματα των πάνσοφων ηρώων και των ημίθεων της ελληνικής μυθολογίας. Την ίδια στιγμή, κάθε Κυριακή το στέλνουν στο κατηχητικό, εκεί όπου μαθαίνει το πώς ο θεός έφτιαξε τον κόσμο, την εξιστόρηση για τους πρωτόπλαστους και την απομάκρυνση του ανθρώπινου γένους από τον παράδεισο λόγω των αμαρτιών που διέπραξε τρώγοντας το μήλο της γνώσης. Μεγαλώνοντας και πηγαίνοντας σχολείο, διδάσκεται για τον εκπληκτικό πολιτισμό των προγόνων του, των αρχαίων Ελλήνων, οι οποίοι τα έκαναν όλα τέλεια σε όλους τους τομείς, εκτός από τον τρόπο με τον οποίο αντιμετώπιζαν το θείο. Την ίδια στιγμή, τιμά κάθε χρόνο τη γιορτή των Τριών Ιεραρχών αλλά και θαυμάζει διάφορες πτυχές από την ιστορία του επαναστατικού αγώνα του ‘21.

Λίγα χρόνια αργότερα, φοιτώντας στο πανεπιστήμιο στην αυγή της νέας χιλιετίας (και με τη βοήθεια των νέων τεχνολογιών και της ελεύθερης διακίνησης της γνώσης), το παιδί αυτό έρχεται σε επαφή με μια άλλη όψη του νομίσματος της Ιστορίας του και κατ’ επέκταση την ίδιας του της ταυτότητας. Ετσι, θα μάθει πως οι αρχαίοι Ελληνες δεν ήταν κάποιοι υπεράνθρωποι σούπερ ήρωες, αλλά είχαν αδυναμίες, πάθη και αρκετά στοιχεία τα οποία απορρίπτει συλλήβδην ο σύγχρονος πολιτισμός μας. Επίσης, ότι η θρησκεία τους δεν ήταν ειδωλολατρική ή σατανική, αλλά κυνηγήθηκε και κατηγορήθηκε από τον χριστιανισμό όταν αυτός επιβλήθηκε δια της βίας από τον 4^ο μεταχριστιανικό αιώνα και εξής, αφανίζοντας αρκετές πτυχές του αρχαίου ελληνικού κόσμου.

Επίσης, θα σαστίσει διαβάζοντας πως αρκετές από τις διαδεδομένες παραδόσεις του ‘21 (κρυφό σχολειό, το λάβαρο της αγ. Λαύρας κ.α), αποτελούν στην ουσία εθνικούς μύθους που βοήθησαν σε συγκεκριμένες χρονικές περιόδους την ανάπτυξη ιδεολογημάτων που εξυπηρετούσαν την εξωτερική πολιτική του νέου κράτους των Ελλήνων, ένας όρος (ο Ελληνας) που αντιλαμβάνεται κάποια στιγμή πως εθεωρείτο απαγορευμένος κατά την περίοδο του «ένδοξου» Βυζαντίου! Ενός νεοελληνικού κράτους, που βρέθηκε χρεωμένο και υποτελές σε ξένες δυνάμεις πριν καν δημιουργηθεί, ενός κρατικού μορφώματος που λειτουργεί εδώ και δύο περίπου αιώνες με μια μορφή «δημοκρατίας» πολύ διαφορετική από αυτήν που γνώριζε ο Σόλωνας, ο Κλεισθένης ή ο Λυκούργος.

Οταν αποφασίζει να συζητήσει αυτά τα θέματα σε διαδικτυακές αγορές, συναντά και μια αρκετά διαδεδομένη άποψη που υποστηρίζει πως η αναμόχλευση όλων αυτών των ζητημάτων πηγάζει από τα ύπουλα σχέδια μιας αόρατης Νέας Τάξης Πραγμάτων που στοχεύει στο διχασμό των Ελλήνων. 

Αυτό το ακαθόριστο υβριδικό ιδεολογικό μόρφωμα που εντοπίζεται στην καρδιά της ιδιοσυγκρασίας του νεοέλληνα από το ’21 και εξής, βρίσκεται κατά την ταπεινή μου γνώμη πίσω από όλα τα δεινά που αντιμετωπίζει η Ελλάδα του 2012. Τελικά τι είναι ελληνικό; Πως ορίζεται η ελληνική ταυτότητα; Υπάρχει κάτι που να μας συνδέει (επί της ουσίας και όχι στη θεωρία) με τη στάση των αρχαίων Ελλήνων απέναντι στον κόσμο; Από πού πηγάζουν οι σύγχρονες αξίες και τα ιδανικά μας; Με αφορμή τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε όλοι ελέω οικονομικής κρίσης, είμαι σίγουρος πως αυτά τα ερωτήματα έχουν στριφογυρίσει στο μυαλό όλων μας τελευταία.

Στα «Φαινόμενα» τολμάμε να ανοίξουμε τον φάκελο της «ελληνικής ταυτότητας», συμβάλλοντας στην ανάπτυξη ενός δημόσιου προβληματισμού. Απώτερος στόχος μας ο ερχομός μιας… ορατής-αυτή τη φορά- Νέας Τάξης Νόησης, χρήσιμης όχι μόνο σε ατομικό επίπεδο αλλά και σε συλλογικό, ιδιαίτερα σε αυτούς τους περίεργους καιρούς όπου στους κόλπους της ελληνικής κοινωνίας κυριαρχούν η βία, το μίσος και ο φόβος για το «ξένο». Μήπως όμως στην πραγματικότητα «ξένος» είναι ο ίδιος μας ο εαυτός;

Σημείωση: Το κείμενο αυτό του Μηνά Παπαγεωργίου δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο περιοδικό «Φαινόμενα» του Ελεύθερου Τύπου (στήλη «Δούρειος Ίππος), στις 3 Νοεμβρίου του 2012.